Janusz Korczak, rodowe nazwisko: Henryk Goldszmit urodził się 22 lipca 1878r. w Warszawie w rodzinie żydowskiej związanej z kulturą i obyczajowością polską.
Henryk jest dzieckiem inteligentnym, o żywej wyobraźni. Nuży go nauka w obcej, zaborczej szkole z jej nudą bezmyślnego, pamięciowego wkuwania. Debiutuje jako pisarz w klasie VI gimnazjum. Po śmierci ojca zmienia się jego sytuacja materialna i Henryk walczy o skromny byt rodziny udzielając korepetycji chłopcom z zamożniejszych rodzin. Wstępuje na wydział lekarski Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego . W czasie studiów odbywa wędrówki po peryferiach Warszawy. Poznaje nędzę, głód, przestępczość, a co najważniejsze – warunki materialne i moralne w jakich bytują tam dzieci.
Po otrzymaniu dyplomu lekarza zaczyna pracować w szpitalu dla dzieci. Jest dobrym diagnostą i sławnym już pisarzem.
W 1905r. zostaje zmobilizowany jako lekarz i skierowany na Daleki Wschód.
W wydaniu książkowym ukazuje się jego powieść „Dziecko salonu”, która staje się wydarzeniem literackim i ugruntowuje pozycję Korczaka jako pisarza.
Dla pogłębienia wiedzy medycznej za zaoszczędzone pieniądze wyjeżdża za granicę. Rok przebywa w klinikach Berlina, pół roku w Paryżu, a później w Londynie.
Pracę z młodzieżą na koloniach letnich utrwala w opowiadaniach: „Joski, Mośki i Srule” oraz „Józki, Jaśki i Franki”. Działa w Towarzystwie „Pomoc dla Sierot” , opuszcza szpital, w którym pracował siedem lat i zostaje dyrektorem Domu Sierot. Rezygnuje świadomie z założenia rodziny. Własną samotność związuje z samotnością osieroconych dzieci. Dom Sierot od 1912r. jest Jego domem do końca życia.
Wybuch I wojny światowej odrywa Korczaka od dzieci i od twórczości literackiej. Jedzie na front jako młody ordynator lazaretu dywizyjnego.
Wraca do wolnej Polski w 1918r. i przywozi ze sobą fundamentalne dzieło pedagogiczne „Jak kochać dziecko”. Wygłasza pogadanki dla rodziców i wykłady z zakresu psychologii i pedagogiki. Współpracuje z Państwowym Instytutem Pedagogiki Specjalnej. Wydaje dwie powieści fantastyczne dla dzieci: „Król Maciuś Pierwszy” i „Król Maciuś na wyspie bezludnej”. Zostaje stałym współpracownikiem redagowanego przez Marię Grzegorzewską kwartalnika „Szkoła Specjalna”. Ukazuje się kolejna powieść dla dzieci „Bankructwo Małego Dżeka”, a kilka lat później „Kajtuś Czarodziej”.
Dwukrotnie wyjeżdża do Palestyny. Rozpoczyna współpracę z Polskim Radiem, wygłasza „Gadaninki Starego Doktora”.
Wybuch II wojny światowej powoduje, że Korczak bez reszty poświęca się dzieciom z Domu Sierot. Walczy o środki finansowe i dary materialne na utrzymanie dzieci. Nocami pisze pamiętnik, który jest dokumentem autobiograficznym oraz głosem protestu przeciwko okrucieństwu hitlerowskich okupantów wobec dzieci zamkniętych w getcie.
Szóstego sierpnia 1942r. Janusz Korczak, cały personel i dwustu wychowanków Domu Sierot wyprowadzono na Umschlagplatz. Potem wywieziono do Treblinki, z miejsca z którego nie było powrotu. Wszelki ślad po nich zaginął, pozostali w pamięci ludzkiej na zawsze.